De Italiaanse premier Monti probeert op tactische wijze uit de wurggreep van de financiële markten te komen. Het toont meteen aan hoe beperkt de Europese reddingsfondsen zijn.
De ontwikkelingen in de Europese schuldencrisis lijken steeds sneller te gaan. En dat is geen goed nieuws. Vooral noodmaatregelen lijken steeds sneller aan waarde in te boeten.
Zo bleek de honderd miljard aan noodsteun voor Spaanse banken de markten ongeveer drie uur gerust te stellen.
Nu blijken Spanje en Italië, de derde en vierde economie van de eurozone, vrijwel van de kapitaalmarkt afgesneden.
Veel te klein
Daarmee wordt eens te meer duidelijk dat de hele constellatie aan noodfondsen afbladdert. Even wat cijfers op een rij:
Er zijn twee Europese reddingsfondsen (ESM en ESFS) opgetrokken om als vangnet te dienen voor schuldenlanden.
Uiteindelijk hebben eurolanden met hulp van het IMF de reddingspotten met nog geen 1000 miljard weten te vullen. Daarvan is nog 700 miljard beschikbaar.
Dat bedrag is veel te klein om Italië of Spanje voor langere tijd te voeden. Spanje moet komende anderhalf jaar al bijna 290 miljard euro aan geld ophalen van beleggers. En ook Italië heeft komende tijd behoefte aan honderden miljarden kapitaal.
Jaren aan het infuus
Als de noodfondsen voor dit geld zouden instaan betekent dat officieel dat de landen aan het infuus liggen en nog jaren niet terecht kunnen op de financiële markten. Een helpende hand ophouden in Brussel werkt dan ook niet meer.
Toch is het tegen de huidige hoge rentetarieven vrijwel onmogelijk voor Spanje en Italië om op de kapitaalmarkten te lenen zonder de eigen economieën verder de vernieling in te draaien. Al het geld dat via pijnlijke bezuinigingen wordt bespaard gaat dan op aan rentebetalingen.
En dus wil de Italiaanse premier Monti dat de noodfondsen worden en zo de rente van de schuldenlanden te drukken. Dat zou die economieën wat lucht geven om de economie een beetje op de poten te krijgen.
Noodverband
De oproep van Monti is goed getimed; hij komt aan de vooravond van besprekingen met de twee belangrijkste eurolanden, Duitsland en Frankrijk. Monti manoeuvreert tactisch door om rigoureuze stappen te vragen zonder dat dit nieuwe steunbijdragen uit andere eurolanden vraagt.
Alleen die route zou noordelijke landen wellicht tot een extra inspanning kunnen verleiden. Tegelijkertijd worden de noodfondsen daarmee gedegradeerd tot noodverband, bedoeld om de pijn op korte termijn te verlichten. En dat is beangstigend.
Zo bleek de honderd miljard aan noodsteun voor Spaanse banken de markten ongeveer drie uur gerust te stellen.
Nu blijken Spanje en Italië, de derde en vierde economie van de eurozone, vrijwel van de kapitaalmarkt afgesneden.
Veel te klein
Daarmee wordt eens te meer duidelijk dat de hele constellatie aan noodfondsen afbladdert. Even wat cijfers op een rij:
Er zijn twee Europese reddingsfondsen (ESM en ESFS) opgetrokken om als vangnet te dienen voor schuldenlanden.
Uiteindelijk hebben eurolanden met hulp van het IMF de reddingspotten met nog geen 1000 miljard weten te vullen. Daarvan is nog 700 miljard beschikbaar.
Dat bedrag is veel te klein om Italië of Spanje voor langere tijd te voeden. Spanje moet komende anderhalf jaar al bijna 290 miljard euro aan geld ophalen van beleggers. En ook Italië heeft komende tijd behoefte aan honderden miljarden kapitaal.
Jaren aan het infuus
Als de noodfondsen voor dit geld zouden instaan betekent dat officieel dat de landen aan het infuus liggen en nog jaren niet terecht kunnen op de financiële markten. Een helpende hand ophouden in Brussel werkt dan ook niet meer.
Toch is het tegen de huidige hoge rentetarieven vrijwel onmogelijk voor Spanje en Italië om op de kapitaalmarkten te lenen zonder de eigen economieën verder de vernieling in te draaien. Al het geld dat via pijnlijke bezuinigingen wordt bespaard gaat dan op aan rentebetalingen.
En dus wil de Italiaanse premier Monti dat de noodfondsen worden en zo de rente van de schuldenlanden te drukken. Dat zou die economieën wat lucht geven om de economie een beetje op de poten te krijgen.
Noodverband
De oproep van Monti is goed getimed; hij komt aan de vooravond van besprekingen met de twee belangrijkste eurolanden, Duitsland en Frankrijk. Monti manoeuvreert tactisch door om rigoureuze stappen te vragen zonder dat dit nieuwe steunbijdragen uit andere eurolanden vraagt.
Alleen die route zou noordelijke landen wellicht tot een extra inspanning kunnen verleiden. Tegelijkertijd worden de noodfondsen daarmee gedegradeerd tot noodverband, bedoeld om de pijn op korte termijn te verlichten. En dat is beangstigend.