Ondanks oplaaiende onrust op de financiële markten is er nog voldoende ruimte om de euro te redden. Het is nu de vraag of er voldoende wilskracht is.
Een turbulente week op de financiële markten met grote problemen in Spanje en Italië. Het is veelzeggend dat
woorden van voor hevige opluchting op de markten zorgden.
Hoeveel signalen zijn nodig om in te zien dat de eurocrisis nog springlevend is? Een kleine opsomming:
Veilig verlies
Beleggers in veilig geacht Duits staatspapier nemen genoegen met nauwelijks meer dan één procent rente per jaar om hun geld tien jaar onder te brengen. Dat betekent in praktijk gewoonweg verlies van veel koopkracht.
Als beleggers hun lening aan de Duitse overheid over tien jaar terug zien is de waarde van het bedrag waarschijnlijk flink uitgehold door inflatie.
En de jaarlijkse rente zal bij lange na niet hoog genoeg zijn om die inflatie te dekken.
Op de pijnbank
Daar tegenover staat dat beleggers torenhoge vergoedingen vragen voor leningen aan Spanje en Italë. Vooral Spanje is hard op weg om, na steun voor de eigen banken, ook steun voor de eigen overheid nodig te hebben. Het verschil in rente tussen Spanje en Duitsland is ruim boven de zes procent, een unicum in het muntgebied.
De nieuwbakken Griekse regering weet inmiddels van gekkigheid niet meer waar ze de besparingen vandaan moet sparen. Feit is dat ze nauwelijks de helft van de beloofde bezuinigingen heeft weten te vinden tot nu toe.
Griekenland op herhaling
Tot een strafexpeditie van financiële markten kan het niet komen. Griekenland is al lang afgesneden van toegang. Geldverstrekkers ECB, Europese Commissie en IMF zullen daarvoor in de plaats het strenge werk verrichten.
En dat betekent opnieuw gesteggel over uitbetaling van een deel van de miljardenlening aan Griekenland. Een faillissement van het land kan een gevolg zijn.
Bij vorige gelegenheden was de spanning rond Griekenland al genoeg om de beurzen in grote onzekerheid te brengen. Maar met de problemen in Spanje en Italië lijkt het deze keer haast wel een voetnoot bij de misère.
Eurosale
Tot zover de verschillen tussen goed en slecht in de eurozone. De mondiale economie strijkt alle eurolanden gewoon over één kam. Het vertrouwen in de eurozone is het vertrouwen in de euro en dat is gedaald tot kredietcrisisniveau of erger.
In tien jaar kregen Japanners niet zoveel euro's voor hun yen. De dollar is in twee jaar niet zo duur geweest in euro's, terwijl de Amerikaanse economie toch kampt met veel grotere tekorten.
En nu?
Hebben beleggers nu definitief het vertrouwen in de eurozone opgegeven? Dat is wellicht een wat al te boude stelling.
Het is eerder zo dat markten niet weten of de eurozone wel bereid is alles op alles te zetten om de euro te redden.
Kunnen politici mandaat krijgen van kiezers om het initiatief terug te winnen van financiële markten?
En is de ECB bereid tot draconische maatregelen (massaal stimuleren) te nemen om alle twijfel over zijn intenties als redder weg te nemen?
De antwoorden op die twee vragen zullen de markten komende tijd bezig houden.
woorden van voor hevige opluchting op de markten zorgden.
Hoeveel signalen zijn nodig om in te zien dat de eurocrisis nog springlevend is? Een kleine opsomming:
Veilig verlies
Beleggers in veilig geacht Duits staatspapier nemen genoegen met nauwelijks meer dan één procent rente per jaar om hun geld tien jaar onder te brengen. Dat betekent in praktijk gewoonweg verlies van veel koopkracht.
Als beleggers hun lening aan de Duitse overheid over tien jaar terug zien is de waarde van het bedrag waarschijnlijk flink uitgehold door inflatie.
En de jaarlijkse rente zal bij lange na niet hoog genoeg zijn om die inflatie te dekken.
Op de pijnbank
Daar tegenover staat dat beleggers torenhoge vergoedingen vragen voor leningen aan Spanje en Italë. Vooral Spanje is hard op weg om, na steun voor de eigen banken, ook steun voor de eigen overheid nodig te hebben. Het verschil in rente tussen Spanje en Duitsland is ruim boven de zes procent, een unicum in het muntgebied.
De nieuwbakken Griekse regering weet inmiddels van gekkigheid niet meer waar ze de besparingen vandaan moet sparen. Feit is dat ze nauwelijks de helft van de beloofde bezuinigingen heeft weten te vinden tot nu toe.
Griekenland op herhaling
Tot een strafexpeditie van financiële markten kan het niet komen. Griekenland is al lang afgesneden van toegang. Geldverstrekkers ECB, Europese Commissie en IMF zullen daarvoor in de plaats het strenge werk verrichten.
En dat betekent opnieuw gesteggel over uitbetaling van een deel van de miljardenlening aan Griekenland. Een faillissement van het land kan een gevolg zijn.
Bij vorige gelegenheden was de spanning rond Griekenland al genoeg om de beurzen in grote onzekerheid te brengen. Maar met de problemen in Spanje en Italië lijkt het deze keer haast wel een voetnoot bij de misère.
Eurosale
Tot zover de verschillen tussen goed en slecht in de eurozone. De mondiale economie strijkt alle eurolanden gewoon over één kam. Het vertrouwen in de eurozone is het vertrouwen in de euro en dat is gedaald tot kredietcrisisniveau of erger.
In tien jaar kregen Japanners niet zoveel euro's voor hun yen. De dollar is in twee jaar niet zo duur geweest in euro's, terwijl de Amerikaanse economie toch kampt met veel grotere tekorten.
En nu?
Hebben beleggers nu definitief het vertrouwen in de eurozone opgegeven? Dat is wellicht een wat al te boude stelling.
Het is eerder zo dat markten niet weten of de eurozone wel bereid is alles op alles te zetten om de euro te redden.
Kunnen politici mandaat krijgen van kiezers om het initiatief terug te winnen van financiële markten?
En is de ECB bereid tot draconische maatregelen (massaal stimuleren) te nemen om alle twijfel over zijn intenties als redder weg te nemen?
De antwoorden op die twee vragen zullen de markten komende tijd bezig houden.