Bij de ING-vergadering was de sfeer grimmig. Bestuursvoorzitter Ewald Kist bestempelde 2001 als een turbulent jaar, waarin – ondanks groeivertraging en 11 september – nog 6 procent winstgroei geboekt kon worden. Bij nader inzien was dat cijfer minder mooi. Een deel van de schade voor de herverzekeringsrisico’s bij het in 2000 overgenomen Reliastar werd met terugwerkende kracht als goodwill bij de overname beschouwd. Zo werd die bijzondere last van het vermogen afgeboekt in plaats van ten laste van de winst- en verliesrekening. De winstgroei kwam met name uit het verzekeringsbedrijf, terwijl de bancaire activiteiten slechts ?? groei lieten zien.
Aandeelhouders waren kritisch over de dubbele winstwaarschuwing – met eerst de inschatting van 50 miljoen euro schade en vervolgens 600 miljoen euro – en het kennelijk tekortschietende onderzoek ten tijde van de overname van Reliastar.
Bestuursvoorzitter Kist maakte duidelijk dat 2001 een incidenteel slecht jaar was. ING had immers over de afgelopen 11 jaar een gemiddelde winstgroei per aandeel van 14 procent laten zien. Het werkelijke groeipercentage (dat ook in het jaarverslag staat) is 13 procent en dat is bovendien nog met enkele procentpunten opgekrikt door stelselwijzigingen. Hoewel ING nog geen uitspraak wilde doen over de winstontwikkeling in 2002, houdt men wel vast aan de doelstelling van gemiddeld 12 procent groei van de winst per aandeel per jaar. Het vertrouwen bleek ook uit de dividendverhoging tot 97 eurocent (vorig jaar 82 eurocent plus 12 eurocent als CCF-bonus). Operationeel ligt de focus op het rebranden van overgenomen bedrijven. De meeste van hen krijgen ING voor de naam en het streven is om de oude naam op den duur te laten wegvallen.
Het merk ING moet een wereldwijd merk worden. Succesvol is ING met ING Direct – het directbankieren – welk concept bijvoorbeeld in Frankrijk succesvol werd geïntroduceerd. Voorts gaf Kist aan dat ING het voordeel heeft van 11 jaar ervaring met bankverzekeren, terwijl tal van concurrenten vanaf het nulpunt moeten beginnen.
Bij de benoemingen was met name de herbenoeming van president-commissaris Herkströter omstreden. Hij was als HBG-commissaris immers mede verantwoordelijk voor de tegen de wens van de aandeelhouders doorgedrukte bagger joint venture met Ballast Nedam. De VEB is van mening dat dergelijke belangrijke besluiten ter goedkeuring aan aandeelhouders dienen te worden voorgelegd. De Ondernemingskamer heeft in de HBG-zaak wanbeleid vastgesteld en dat bovendien toegespitst op de rol van de commissarissen.
De verstrekte informatie bij HBG schoot tekort en het optreden heeft tot een vertrouwensbreuk met aandeelhouders geleid. De VEB vroeg Herkstroter afstand te nemen van de HBG-opstelling – hetgeen hij niet deed – en achtte het optreden bij HBG relevant voor de benoemingskwestie bij ING. ING-bestuurders en -commissarissen deelden die mening niet, waaraan werd toegevoegd dat de zaak nog onder de rechter was (HBG heeft cassatie aangetekend). ING had voorts corporate governance geagendeerd, waarbij ook de profielschets werd besproken. De VEB en een aantal grote pensioenfondsen, onder leiding van het ABP, maakten bezwaar tegen de certificering die werkelijke zeggenschap voor kapitaalverschaffers verhindert.
ING repliceerde met de opmerking dat certificaathouders mogen stemmen, maar dat neemt niet weg dat de stemmen van de niet-aanwezige certificaathouders door het Administratiekantoor (AK) worden uitgeoefend. Het bestuur van dit AK – dat over 99,5 (!) procent van de stemmen beschikte – bestaat uit twee commissarissen plus vier door ING gevraagde personen. Onafhankelijk, zo stelde voorzitter Herkstroter, maar de vergadering geloofde daar niets van. Toen AK-woordvoerder Simons aangaf dat het AK nog nooit had tegengestemd of kritiek op het bestuur had gehad, realiseerden velen zich dat de invloed van certificaathouders verwaarloosbaar is. Voor de VEB – die de certificering al vanaf de totstandkoming van ING aan de kaak stelt – heeft de discussie over deze poppenkast lang genoeg geduurd. ING moet maar eens concrete stappen zetten. Herkstoter verloor de controle over de vergadering. De VEB-vertegenwoordiger (microfoon 3) werd door ??? steevast gemeden en per abuis bracht hij de profielschets in stemming, terwijl dit punt slechts als mededeling was bedoeld. ING heeft na deze uit de hand gelopen vergadering iets om over na te denken.
Bestuursvoorzitter Kist maakte duidelijk dat 2001 een incidenteel slecht jaar was. ING had immers over de afgelopen 11 jaar een gemiddelde winstgroei per aandeel van 14 procent laten zien. Het werkelijke groeipercentage (dat ook in het jaarverslag staat) is 13 procent en dat is bovendien nog met enkele procentpunten opgekrikt door stelselwijzigingen. Hoewel ING nog geen uitspraak wilde doen over de winstontwikkeling in 2002, houdt men wel vast aan de doelstelling van gemiddeld 12 procent groei van de winst per aandeel per jaar. Het vertrouwen bleek ook uit de dividendverhoging tot 97 eurocent (vorig jaar 82 eurocent plus 12 eurocent als CCF-bonus). Operationeel ligt de focus op het rebranden van overgenomen bedrijven. De meeste van hen krijgen ING voor de naam en het streven is om de oude naam op den duur te laten wegvallen.
Het merk ING moet een wereldwijd merk worden. Succesvol is ING met ING Direct – het directbankieren – welk concept bijvoorbeeld in Frankrijk succesvol werd geïntroduceerd. Voorts gaf Kist aan dat ING het voordeel heeft van 11 jaar ervaring met bankverzekeren, terwijl tal van concurrenten vanaf het nulpunt moeten beginnen.
Bij de benoemingen was met name de herbenoeming van president-commissaris Herkströter omstreden. Hij was als HBG-commissaris immers mede verantwoordelijk voor de tegen de wens van de aandeelhouders doorgedrukte bagger joint venture met Ballast Nedam. De VEB is van mening dat dergelijke belangrijke besluiten ter goedkeuring aan aandeelhouders dienen te worden voorgelegd. De Ondernemingskamer heeft in de HBG-zaak wanbeleid vastgesteld en dat bovendien toegespitst op de rol van de commissarissen.
De verstrekte informatie bij HBG schoot tekort en het optreden heeft tot een vertrouwensbreuk met aandeelhouders geleid. De VEB vroeg Herkstroter afstand te nemen van de HBG-opstelling – hetgeen hij niet deed – en achtte het optreden bij HBG relevant voor de benoemingskwestie bij ING. ING-bestuurders en -commissarissen deelden die mening niet, waaraan werd toegevoegd dat de zaak nog onder de rechter was (HBG heeft cassatie aangetekend). ING had voorts corporate governance geagendeerd, waarbij ook de profielschets werd besproken. De VEB en een aantal grote pensioenfondsen, onder leiding van het ABP, maakten bezwaar tegen de certificering die werkelijke zeggenschap voor kapitaalverschaffers verhindert.
ING repliceerde met de opmerking dat certificaathouders mogen stemmen, maar dat neemt niet weg dat de stemmen van de niet-aanwezige certificaathouders door het Administratiekantoor (AK) worden uitgeoefend. Het bestuur van dit AK – dat over 99,5 (!) procent van de stemmen beschikte – bestaat uit twee commissarissen plus vier door ING gevraagde personen. Onafhankelijk, zo stelde voorzitter Herkstroter, maar de vergadering geloofde daar niets van. Toen AK-woordvoerder Simons aangaf dat het AK nog nooit had tegengestemd of kritiek op het bestuur had gehad, realiseerden velen zich dat de invloed van certificaathouders verwaarloosbaar is. Voor de VEB – die de certificering al vanaf de totstandkoming van ING aan de kaak stelt – heeft de discussie over deze poppenkast lang genoeg geduurd. ING moet maar eens concrete stappen zetten. Herkstoter verloor de controle over de vergadering. De VEB-vertegenwoordiger (microfoon 3) werd door ??? steevast gemeden en per abuis bracht hij de profielschets in stemming, terwijl dit punt slechts als mededeling was bedoeld. ING heeft na deze uit de hand gelopen vergadering iets om over na te denken.