De tijd begint te dringen voor Europa. De ratingbureaus komen nu achter elkaar met downgrades voor Europese banken en nu dreigt zelfs Frankrijk zijn 'triple A' status te verliezen. Escalatie dreigt.
Volgens de Britse krant The Guardian zouden Duitsland en Frankrijk het eens zijn over de verhoging van het Europese noodfonds EFSF van 440 miljard euro naar liefst 2.000 miljard euro. Anderen ontkenden dit bericht weer, wat inderdaad wat voorbarig overkomt.
Onenigheid
Duitsland en Frankrijk, de belangrijkste voeders van het noodfonds, hebben nogal wat punten waarover discussies mogelijk zijn.
Zo staan de Franse banken er een stuk zwakker voor de dan Duitse en dat geldt ook voor de Franse overheidsfinanciën. Kredietbeoordelaar Moody’s dreigt het land zijn AAA-kredietstatus af te nemen.
Frankrijk is voorstander het noodfonds tevens te gebruiken om de banken te steunen. Echter, zo maar het noodfonds fors opkrikken, waarschijnlijk via het afgeven van garanties op perifere overheidsschuld, is geen sinecure. Frankrijk kan zich dit eigenlijk niet goed veroorloven.
Of Frankrijk nu volledig zelf opdraait voor de steun aan de eigen banken of dat dit via het noodfonds gaat lopen, het gaat Frankrijk geld kosten en mogelijk zijn hoogste kredietstatus.
Problemen alom
Mocht Frankrijk de triple A moeten inleveren dan kan dat zeker complicaties hebben voor het verdere verloop van het Europese reddingsplan.
In de eerste plaats zal dit de grens tussen periferie en niet-periferie landen doen vervagen. Waar het noodfonds in het leven is geroepen om besmetting van het Griekse financiële drama te voorkomen richting landen als Spanje en Italië, dreigt nu ook het ‘gezonde’deel van Europa te worden meegezogen.
Dit besmettingsgevaar is nog altijd levensgroot. De kredietbureaus zijn druk in de weer de ratings voor Zuid-Europese landen en banken te verlagen.
Lagere kredietbeoordelingen voor landen en banken versterken elkaar. Zo verlaagde Standard & Poor’s de rating van 24 Italiaanse banken omdat de rente op Italiaans staatspapier was opgelopen.
De Italiaanse banken zien hun papieren verliezen op hun obligatiebezit hierdoor oplopen en krijgen zo zelf een kredietverlaging aan de broek. Zwakkere banken gaan vervolgens weer ten koste van de financiële positie van de overheid.
Dit cirkeleffect zorgde deze week weer voor oplopende rentetarieven en noodzaakte de Europese Centrale Bank weer perifere schuld op te kopen. Nu dreigen deze cirkeleffecten ook al in de niet-perifere landen.
Dat effect is in eerste instantie nog niet zichtbaar. Integendeel, de Franse rente daalde zelfs omdat beleggers meer onheil zien en hun geld stoppen in de relatief meest veilige beleggingen. Frankrijk behoort daar toe.
Lehman-effect
De Europese leiders moeten oppassen dat de kiem van het probleem ‘Griekenland’ niet Lehman Brothers achtige effecten gaat sorteren en via allerlei kruisverbanden een soort domino-effect bewerkstelligt.
Intussen verzwakt de reële economie van het eurogebied verder, terwijl juist via economisch herstel overheidsbudgetten en banken weer sterker kunnen worden.
Een totaalplan zal er moeten komen waaronder herkapitalisatie van banken, kwijtschelding van Griekse schulden, hefboomwerking binnen het noodfonds en bovenal de bereidheid tot meer politieke integratie.
Het is niet anders. Rijk zijn is een relatief begrip, zo blijkt maar weer.
Onenigheid
Duitsland en Frankrijk, de belangrijkste voeders van het noodfonds, hebben nogal wat punten waarover discussies mogelijk zijn.
Zo staan de Franse banken er een stuk zwakker voor de dan Duitse en dat geldt ook voor de Franse overheidsfinanciën. Kredietbeoordelaar Moody’s dreigt het land zijn AAA-kredietstatus af te nemen.
Frankrijk is voorstander het noodfonds tevens te gebruiken om de banken te steunen. Echter, zo maar het noodfonds fors opkrikken, waarschijnlijk via het afgeven van garanties op perifere overheidsschuld, is geen sinecure. Frankrijk kan zich dit eigenlijk niet goed veroorloven.
Of Frankrijk nu volledig zelf opdraait voor de steun aan de eigen banken of dat dit via het noodfonds gaat lopen, het gaat Frankrijk geld kosten en mogelijk zijn hoogste kredietstatus.
Problemen alom
Mocht Frankrijk de triple A moeten inleveren dan kan dat zeker complicaties hebben voor het verdere verloop van het Europese reddingsplan.
In de eerste plaats zal dit de grens tussen periferie en niet-periferie landen doen vervagen. Waar het noodfonds in het leven is geroepen om besmetting van het Griekse financiële drama te voorkomen richting landen als Spanje en Italië, dreigt nu ook het ‘gezonde’deel van Europa te worden meegezogen.
Dit besmettingsgevaar is nog altijd levensgroot. De kredietbureaus zijn druk in de weer de ratings voor Zuid-Europese landen en banken te verlagen.
Lagere kredietbeoordelingen voor landen en banken versterken elkaar. Zo verlaagde Standard & Poor’s de rating van 24 Italiaanse banken omdat de rente op Italiaans staatspapier was opgelopen.
De Italiaanse banken zien hun papieren verliezen op hun obligatiebezit hierdoor oplopen en krijgen zo zelf een kredietverlaging aan de broek. Zwakkere banken gaan vervolgens weer ten koste van de financiële positie van de overheid.
Dit cirkeleffect zorgde deze week weer voor oplopende rentetarieven en noodzaakte de Europese Centrale Bank weer perifere schuld op te kopen. Nu dreigen deze cirkeleffecten ook al in de niet-perifere landen.
Dat effect is in eerste instantie nog niet zichtbaar. Integendeel, de Franse rente daalde zelfs omdat beleggers meer onheil zien en hun geld stoppen in de relatief meest veilige beleggingen. Frankrijk behoort daar toe.
Lehman-effect
De Europese leiders moeten oppassen dat de kiem van het probleem ‘Griekenland’ niet Lehman Brothers achtige effecten gaat sorteren en via allerlei kruisverbanden een soort domino-effect bewerkstelligt.
Intussen verzwakt de reële economie van het eurogebied verder, terwijl juist via economisch herstel overheidsbudgetten en banken weer sterker kunnen worden.
Een totaalplan zal er moeten komen waaronder herkapitalisatie van banken, kwijtschelding van Griekse schulden, hefboomwerking binnen het noodfonds en bovenal de bereidheid tot meer politieke integratie.
Het is niet anders. Rijk zijn is een relatief begrip, zo blijkt maar weer.