Om de orkaan te doorstaan draaien bedrijven overuren om over voldoende cash te kunnen beschikken. Bankkrediet is nog altijd nummer één, maar onderhandse obligaties zijn aan een opmars bezig.
Dat leert een rondgang van de VEB langs de grootste Nederlandse beursfondsen.
Peentjes zweten
Waar halen we het geld vandaan? Als nationale overheden al moeizaam nieuw schuldpapier aan de man weten te brengen, dan zweten bedrijven helemaal peentjes.
En juist nu er zoveel behoefte is aan verse contanten. Door de eurocrisis en conjunctuurmalaise staan de omzet en operationele kasstroom van menig onderneming onder druk en kunnen de bankconvenanten, de voorwaarden die banken aan ondernemingen opleggen bij de toekenning van een lening, gaan knellen.
Dat banken opgehaalde geld nu koesteren kan zorgen voor meer kredietverstrekking aan bedrijven.
De Europese Banken Autoriteit (EBA) heeft laten weten hierover bezorgd te zijn.
President Andrea Enria leit weten uit dat er een kans bestaat dat banken te risicomijdend worden en hun kredietverlening zal worden beperkt.
Ophalen
Zo moet ict-detacheerder Ordina eigen vermogen ophalen bij beleggers om een wurglening uit 2009 af te lossen.
Uitzender Randstad, telecomconcern KPN en tankopslagbedrijf Vopak gingen onlangs met hun huisbanken om de tafel om schuldafspraken te heronderhandelen.
Cfo Rene Hooft Graafland van Heineken sleutelt ook flink aan de financiering van de bierbrouwer. In mei kreeg hij 17 banken zover een nieuwe kredietlijn van twee miljard euro ter beschikking te stellen.
Maar Hooft Graafland is nog niet klaar. De brouwer moet in 2013 drie miljard en in 2014 bijna twee miljard aflossen, waarschijnlijk met behulp van nieuw bankkrediet.
Andere beursfondsen staan voor eenzelfde opgave. In de periode 2012 - 2014 moeten cfo's van bijvoorbeeld Philips, KPN en AkzoNobel de boer op om een deel van de bestaande financiering (bankkredieten en/of obligatieleningen) af te lossen en te herfinancieren.
De Oceaan over
Behalve een rondje heronderhandelen met de banken, boren Nederlandse beursfondsen steeds meer een alternatieve financieringsbron aan: uitgifte van obligaties aan een select groepje Amerikaanse institutionele beleggers, de zogenaamde private placement.
Imtech, Fugo en CSM plaatsten recent voor forse bedragen aan onderhands schuldpapier om hun groeiplannen te financieren en minder afhankelijk te zijn van banken.
Die grote beleggers zijn in de regel veel minder bemoeizuchtig over de gang van zaken dan de banken.
Daar staat tegenover dat het voor een cfo in woelige tijden vaak makkelijker en goedkoper is om met de vertrouwde huisbankier om de tafel te gaan zitten dan met een hele rits bankiers én obligatiehouders die minder vertrouwd zijn met het bedrijf.
Kaken op elkaar
De ene topman deelt met beleggers wat hij met bankiers heeft afgesproken, de andere houdt de kaken stijf op elkaar.
Neem zeetransporteur Dockwise en advies- en ingenieursbureau Grontmij. Beide concerns vroegen en kregen een coulanceregeling van hun banken.
Dockwise-topman André Goedée legt de nieuwe bankafspraken inmiddels open en bloot op tafel. Collega-bestuurder Sylvo Thijsen van Grontmij weigert uit de doeken te doen hoe de nieuwe convenanten er uit zien.
Geheimzinnige afspraken
Bij een rondje over het Damrak valt onmiddellijk het verschil in communicatie over bankafspraken op .
Bij sommige ondernemingen is helemaal onduidelijk welke afspraken er met de bank zijn gemaakt. Dit geldt bijvoorbeeld voor Air France KLM en PostNL.
Uit de jaarverslagen van andere ondernemingen blijkt dat er wel afspraken ten aanzien van de schuldenratio's zijn, maar blijven deze verscholen voor beleggers. Zo spreken Wolters Kluwer, Imtech en Besi van "gebruikelijke voorwaarden" die de banken stellen bij de leningen.
Weer andere ondernemingen geven hun eigen doelstelling voor solvabiliteitratio's, zonder de kritische grens voor de banken te noemen (KPN, Nutreco, Beter Bed). Misschien zijn de interne doelstellingen conservatiever dan die van de bank.
Als ondernemingen dan toch inzicht geven in de afspraken blijft vaak veel onduidelijk. De met de bank overeengekomen schuldverhoudingsgetallen zijn in de regel aangepast voor allerlei zaken.
Dit maakt het lastig om te achterhalen wat de manoeuvreerruimte van bedrijven nou werkelijk is.
Peentjes zweten
Waar halen we het geld vandaan? Als nationale overheden al moeizaam nieuw schuldpapier aan de man weten te brengen, dan zweten bedrijven helemaal peentjes.
En juist nu er zoveel behoefte is aan verse contanten. Door de eurocrisis en conjunctuurmalaise staan de omzet en operationele kasstroom van menig onderneming onder druk en kunnen de bankconvenanten, de voorwaarden die banken aan ondernemingen opleggen bij de toekenning van een lening, gaan knellen.
Dat banken opgehaalde geld nu koesteren kan zorgen voor meer kredietverstrekking aan bedrijven.
De Europese Banken Autoriteit (EBA) heeft laten weten hierover bezorgd te zijn.
President Andrea Enria leit weten uit dat er een kans bestaat dat banken te risicomijdend worden en hun kredietverlening zal worden beperkt.
Ophalen
Zo moet ict-detacheerder Ordina eigen vermogen ophalen bij beleggers om een wurglening uit 2009 af te lossen.
Uitzender Randstad, telecomconcern KPN en tankopslagbedrijf Vopak gingen onlangs met hun huisbanken om de tafel om schuldafspraken te heronderhandelen.
Cfo Rene Hooft Graafland van Heineken sleutelt ook flink aan de financiering van de bierbrouwer. In mei kreeg hij 17 banken zover een nieuwe kredietlijn van twee miljard euro ter beschikking te stellen.
Maar Hooft Graafland is nog niet klaar. De brouwer moet in 2013 drie miljard en in 2014 bijna twee miljard aflossen, waarschijnlijk met behulp van nieuw bankkrediet.
Andere beursfondsen staan voor eenzelfde opgave. In de periode 2012 - 2014 moeten cfo's van bijvoorbeeld Philips, KPN en AkzoNobel de boer op om een deel van de bestaande financiering (bankkredieten en/of obligatieleningen) af te lossen en te herfinancieren.
De Oceaan over
Behalve een rondje heronderhandelen met de banken, boren Nederlandse beursfondsen steeds meer een alternatieve financieringsbron aan: uitgifte van obligaties aan een select groepje Amerikaanse institutionele beleggers, de zogenaamde private placement.
| Welke bedrijven staken de Oceaan al over? |
| CSM |
| Fugro |
| Imtech |
| Sligro |
| Heineken |
| Vopak |
Imtech, Fugo en CSM plaatsten recent voor forse bedragen aan onderhands schuldpapier om hun groeiplannen te financieren en minder afhankelijk te zijn van banken.
Die grote beleggers zijn in de regel veel minder bemoeizuchtig over de gang van zaken dan de banken.
Daar staat tegenover dat het voor een cfo in woelige tijden vaak makkelijker en goedkoper is om met de vertrouwde huisbankier om de tafel te gaan zitten dan met een hele rits bankiers én obligatiehouders die minder vertrouwd zijn met het bedrijf.
Kaken op elkaar
De ene topman deelt met beleggers wat hij met bankiers heeft afgesproken, de andere houdt de kaken stijf op elkaar.
Neem zeetransporteur Dockwise en advies- en ingenieursbureau Grontmij. Beide concerns vroegen en kregen een coulanceregeling van hun banken.
| Geven bankconvenanten niet prijs |
| Wolters Kluwer |
| Air France KLM |
| Imtech |
| Besi |
| Grontmij |
| PostNL |
| Brunel |
| KPN |
Dockwise-topman André Goedée legt de nieuwe bankafspraken inmiddels open en bloot op tafel. Collega-bestuurder Sylvo Thijsen van Grontmij weigert uit de doeken te doen hoe de nieuwe convenanten er uit zien.
Geheimzinnige afspraken
Bij een rondje over het Damrak valt onmiddellijk het verschil in communicatie over bankafspraken op .
Bij sommige ondernemingen is helemaal onduidelijk welke afspraken er met de bank zijn gemaakt. Dit geldt bijvoorbeeld voor Air France KLM en PostNL.
Uit de jaarverslagen van andere ondernemingen blijkt dat er wel afspraken ten aanzien van de schuldenratio's zijn, maar blijven deze verscholen voor beleggers. Zo spreken Wolters Kluwer, Imtech en Besi van "gebruikelijke voorwaarden" die de banken stellen bij de leningen.
Weer andere ondernemingen geven hun eigen doelstelling voor solvabiliteitratio's, zonder de kritische grens voor de banken te noemen (KPN, Nutreco, Beter Bed). Misschien zijn de interne doelstellingen conservatiever dan die van de bank.
Als ondernemingen dan toch inzicht geven in de afspraken blijft vaak veel onduidelijk. De met de bank overeengekomen schuldverhoudingsgetallen zijn in de regel aangepast voor allerlei zaken.
Dit maakt het lastig om te achterhalen wat de manoeuvreerruimte van bedrijven nou werkelijk is.