De rust in de eurozone is enigszins teruggekeerd na een ronde spotgoedkope leningen aan banken. Vanaf maandag volgt een tweede akte miljardensteun. Op weg naar de uitgang van de eurocrisis. Een lange weg.
Altijd riskant om de acties van een bankpresident te beoordelen voordat de tijd zijn werk heeft gedaan.
Maar zoals het er nu naar uit ziet heeft de actie van ECB-president Mario Draghi eind vorig jaar voor de doorbraak in de eurocrisis gezorgd waar Europa en de wereld zo naar hunkerde.
Begin december kwam de Italiaanse bankpresident met een dubbelslag. Enerzijds Draghi dat de Duitse financiële discipline de juiste weg voor Europa was.
De roep van financiële markten om alle eurolanden rechtstreeks verantwoordelijk te maken voor elkaars schulden -bijvoorbeeld via de uitgifte van euro-obligaties- bleef daarmee onbeantwoord.
Anderzijds zette de ECB de kredietkraan voor banken wagenwijd open. Europese banken werd de mogelijkheid geboden om in twee etappes tegen afbraaktarieven te lenen bij de ECB.
De looptijd van die leningen bedraagt drie jaar, zodat banken de tijd krijgen om de eigen balans op orde te krijgen en wantrouwen van de markten te overleven. Aan het einde van de rit was het altijd weer mogelijk om de geldhonger te stillen aan het loket in Frankfurt.
Bezinken
Financiële markten was waarop gewacht was. Investeerders hadden lang gehoopt dat er een reusachtig groot Europees noodfonds zou komen, de zogenoemde bazooka die alle twijfels over de daadkracht en saamhorigheid binnen de eurozone zou moeten wegnemen. In plaats daarvan vuurde Draghi met een ‘stille' bazooka.
Het ECB-loket voor banken is vanaf maandag 27 februari voor de tweede keer geopend. Een eerste uitgifte van leningen zorgde voor een uitgifte van bijna 500 miljard aan leningen. Voor de tweede ronde wordt nog meer afname verwacht.
Forse keerzijde
Dat is in principe geen goed nieuws. Zo wordt duidelijk dat het bankwezen nog lang niet normaal functioneert. Ook zou er wel eens een tweedeling kunnen ontstaan tussen de banken die wel en niet bij de ECB aankloppen. Wie zijn hand ophoudt kan rekenen op wantrouwen van de markten.
Toch wordt er ook hoop geput uit de nieuwe ronde miljardensteun.
Allereerst koopt Europa tijd om de eigen stal uit te mesten. Dat geldt voor banken die flinke pijn hebben moeten lijden door de problemen in Griekenland en andere Zuid-Europese landen.
Maar ook voor eurolanden die zwaar in het rood zijn gegaan om hun banken en economie overeind te houden. De eurocrisis heeft duidelijk gemaakt dat monetaire en fiscale discipline de vlotter is waar economisch Europa op drijft.
Tijd voor Griekenland
En dan is er nog Griekenland. Zelfs na twee multi-miljarden-pakketten is de situatie in het land nog steeds hopeloos. Zelfs als de onorthodoxe maatregelen in Griekenland daadwerkelijkheid doorgevoerd worden heeft het land over acht jaar nog steeds een staatsschuld van 120 procent van het BBP, terwijl er nog geen grootse plannen zijn om de economie te laten opleven.
Steeds openlijker wordt er gespeculeerd door beleidsbepalers op een exit van Griekenland uit de eurozone. De Duitse minister van binnenlandse zaken Friedrich draait er al niet meer omheen en noemt het E-woord openlijk.
Maar om Griekenland niet in nog grotere chaos buiten te zetten zullen schulden van het land afgeboekt moeten worden. En dat heeft tijd nodig.
Die tijd wordt nu gekocht, met een forse rekening waaraan gevaren kleven. De afgelopen periode heeft aangetoond dat beleidsbepalers die tijd nodig hebben want onder druk is de eurozone geen glanzende besluitenmachine gebleken.
Maar zoals het er nu naar uit ziet heeft de actie van ECB-president Mario Draghi eind vorig jaar voor de doorbraak in de eurocrisis gezorgd waar Europa en de wereld zo naar hunkerde.
Begin december kwam de Italiaanse bankpresident met een dubbelslag. Enerzijds Draghi dat de Duitse financiële discipline de juiste weg voor Europa was.
De roep van financiële markten om alle eurolanden rechtstreeks verantwoordelijk te maken voor elkaars schulden -bijvoorbeeld via de uitgifte van euro-obligaties- bleef daarmee onbeantwoord.
Anderzijds zette de ECB de kredietkraan voor banken wagenwijd open. Europese banken werd de mogelijkheid geboden om in twee etappes tegen afbraaktarieven te lenen bij de ECB.
De looptijd van die leningen bedraagt drie jaar, zodat banken de tijd krijgen om de eigen balans op orde te krijgen en wantrouwen van de markten te overleven. Aan het einde van de rit was het altijd weer mogelijk om de geldhonger te stillen aan het loket in Frankfurt.
Bezinken
Financiële markten was waarop gewacht was. Investeerders hadden lang gehoopt dat er een reusachtig groot Europees noodfonds zou komen, de zogenoemde bazooka die alle twijfels over de daadkracht en saamhorigheid binnen de eurozone zou moeten wegnemen. In plaats daarvan vuurde Draghi met een ‘stille' bazooka.
Het ECB-loket voor banken is vanaf maandag 27 februari voor de tweede keer geopend. Een eerste uitgifte van leningen zorgde voor een uitgifte van bijna 500 miljard aan leningen. Voor de tweede ronde wordt nog meer afname verwacht.
Forse keerzijde
Dat is in principe geen goed nieuws. Zo wordt duidelijk dat het bankwezen nog lang niet normaal functioneert. Ook zou er wel eens een tweedeling kunnen ontstaan tussen de banken die wel en niet bij de ECB aankloppen. Wie zijn hand ophoudt kan rekenen op wantrouwen van de markten.
Toch wordt er ook hoop geput uit de nieuwe ronde miljardensteun.
Allereerst koopt Europa tijd om de eigen stal uit te mesten. Dat geldt voor banken die flinke pijn hebben moeten lijden door de problemen in Griekenland en andere Zuid-Europese landen.
Maar ook voor eurolanden die zwaar in het rood zijn gegaan om hun banken en economie overeind te houden. De eurocrisis heeft duidelijk gemaakt dat monetaire en fiscale discipline de vlotter is waar economisch Europa op drijft.
Tijd voor Griekenland
En dan is er nog Griekenland. Zelfs na twee multi-miljarden-pakketten is de situatie in het land nog steeds hopeloos. Zelfs als de onorthodoxe maatregelen in Griekenland daadwerkelijkheid doorgevoerd worden heeft het land over acht jaar nog steeds een staatsschuld van 120 procent van het BBP, terwijl er nog geen grootse plannen zijn om de economie te laten opleven.
Steeds openlijker wordt er gespeculeerd door beleidsbepalers op een exit van Griekenland uit de eurozone. De Duitse minister van binnenlandse zaken Friedrich draait er al niet meer omheen en noemt het E-woord openlijk.
Maar om Griekenland niet in nog grotere chaos buiten te zetten zullen schulden van het land afgeboekt moeten worden. En dat heeft tijd nodig.
Die tijd wordt nu gekocht, met een forse rekening waaraan gevaren kleven. De afgelopen periode heeft aangetoond dat beleidsbepalers die tijd nodig hebben want onder druk is de eurozone geen glanzende besluitenmachine gebleken.