Twee totaal verschillende boodschappen, maar het doel is hetzelfde.

Tot een paar maanden geleden was het ondenkbaar dat een Europese beleidsbepaler zou zinspelen op het vertrek van een land uit de Eurozone.

Dat zou desastreus zijn voor de het land in kwestie en unie als geheel. Bovendien was het onmogelijk om een land uit de Unie te zetten. Daarin voorzien de regels niet.

De boodschap aan de financiële markten was duidelijk: Wees gerust, de Eurozone zal altijd één blok blijven.

Gedraaid
Van die houding is inmiddels weinig meer over. De pijlsnelle, maar weinig succesvolle coalitiebesprekingen in Griekenland zorgt voor nieuwe onrust in Europa.

Commissievoorzitter Barroso probeert die onrust weg te nemen door Griekenland de wacht aan te zeggen. Griekenland zou de eurozone moeten verlaten als het eerdere afspraken niet nakomt.

Met zijn uitspraak wil Barroso de indruk wekken dat de Eurozone is voorbereid op een mogelijke exit van Griekenland. Met andere woorden: geen reden voor totale paniek, ook al zal het pijn doen.

Symbolisch
Over het gewicht van de woorden van José Manuel Barroso later meer, maar de symbolische waarde is groot. Het taboe is geslecht dan het lidmaatschap van de Eurozone levenslang geldig is.

Het was een ongeschreven regel dat Europese samenwerking een eenrichtingsweg is: steeds meer samenwerking, nooit minder. Totdat het nu ook officieel vanuit Brussel geopperd wordt.

Tegelijkertijd zijn de woorden van Barroso - en soortgelijke uitlatingen van demissionair premier Rutte- vooral voor de bühne bestemd.

Politieke besluiten worden gemaakt tussen Frankrijk en Duitsland. De houding van bondskanselier Merkel is bekend. De Grieken hebben daarom hun hoop gevestigd op de nieuwbakken president uit Frankrijk Hollande. Van hem moet versoepeling komen.