Van een uit zijn context geplukte ministeriële opmerking tot een persbericht waar het nieuws juist níet instond. Dat is de samenvatting-in-één-zin van de turbulente dagen die SNS Reaal achter de rug heeft. Voor wie nu volkomen in de war is, spoelen we de band nog even terug.
Het begon afgelopen donderdagmiddag met het overleg dat minister Dijsselbloem van Financiën had met de vaste Kamercommissie voor Financiën.
Het overleg betrof de voorstellen van de Europese Commissie voor de bankenunie die liefst dit jaar, maar waarschijnlijk volgend jaar zal worden ingevoerd.
De bankenunie, waarover Europese regeringsleiders vorig jaar juni een principeakkoord sloten, moet de vicieuze cirkels doorbreken tussen nationale overheden en hun probleembanken (overheid leent van bank, bank komt in problemen, overheid redt bank, overheid komt in problemen, overheid leent van bank etc.).
Daartoe wordt het toezicht op de grootste banken Europees georganiseerd, aangevuld met een Europees depositogarantiestelsel en – en nu komt het – een Europees mechanisme voor het redden van banken in problemen.
Over dit laatste onderdeel – dus een regeling waarover nog eindeloos in de Europese hoofdsteden zal worden gesteggeld voor deze definitief is– zei Dijsselbloem dat gewone obligatiehouders hierin een rol krijgen.
Als er overheidsgeld nodig is om een bank te redden, zullen ook gewone obligaties niet buiten schot kunnen blijven.
Dat had als een generieke opmerking onopgemerkt voorbij kunnen gaan, ware het niet dat juist nu wordt gewerkt aan een “definitieve oplossing” van de problemen van SNS Reaal.
De bankverzekeraar die door zijn vastgoedportefeuille kopje onder wordt getrokken, zou in gesprek zijn met de overheid en met private partijen over een kapitaalinjectie.
Eén plus één is twee, werd onmiddellijk gedacht in de verschillende redactieruimtes. Of beter één plus een half komt afgerond in de buurt van twee. En dus was er al snel sprake van “het plan van Dijsselbloem voor SNS Reaal”, waarbij gewone obligatiehouders dus mee moesten betalen.
Dat zou voor het eerst zijn in de recente Europese geschiedenis van bankenreddingen. Er volgde drie dagen opgewonden gekakel door alle bekende sprekende hoofden (één ervan ziet u op de foto boven deze column”).
Dat Dijsselbloem dezelfde avond nog verklaarde het over een hypothetische, toekomstige situatie te hebben gehad en niet over SNS Reaal deed er niet meer toe. De geest was uit de fles.
En dus voelde SNS Reaal zich verplicht gisterochtend met een persbericht te komen zonder nieuws. Het bedrijf is nog steeds op zoek naar een oplossing, maar dat kan nog alle kanten op.
De voorkeur gaat uit naar een scenario waarbij private investeerders ook zijn betrokken (“ook”, dus dat sluit staatssteun niet uit).
Beleggers moeten uitgaan van “een omvangrijke emissie van aandelen” (dus sterke verwatering, JMS) en “transacties met betrekking tot uitstaande achtergestelde instrumenten” (de eeuwigdurende participatie certificaten).
Aha. Door zo nadrukkelijk twee beleggingscategorieën te noemen, zegt SNS Reaal ook iets over een derde categorie, de gewone obligatiehouders.
Ga er maar van uit dat de tekst van het persbericht is afgestemd met Financiën en dat dit de enige functie is van het bericht: geruststellen van een niet genoemde groep.
Het overleg betrof de voorstellen van de Europese Commissie voor de bankenunie die liefst dit jaar, maar waarschijnlijk volgend jaar zal worden ingevoerd.
De bankenunie, waarover Europese regeringsleiders vorig jaar juni een principeakkoord sloten, moet de vicieuze cirkels doorbreken tussen nationale overheden en hun probleembanken (overheid leent van bank, bank komt in problemen, overheid redt bank, overheid komt in problemen, overheid leent van bank etc.).
Daartoe wordt het toezicht op de grootste banken Europees georganiseerd, aangevuld met een Europees depositogarantiestelsel en – en nu komt het – een Europees mechanisme voor het redden van banken in problemen.
Over dit laatste onderdeel – dus een regeling waarover nog eindeloos in de Europese hoofdsteden zal worden gesteggeld voor deze definitief is– zei Dijsselbloem dat gewone obligatiehouders hierin een rol krijgen.
Als er overheidsgeld nodig is om een bank te redden, zullen ook gewone obligaties niet buiten schot kunnen blijven.
Dat had als een generieke opmerking onopgemerkt voorbij kunnen gaan, ware het niet dat juist nu wordt gewerkt aan een “definitieve oplossing” van de problemen van SNS Reaal.
De bankverzekeraar die door zijn vastgoedportefeuille kopje onder wordt getrokken, zou in gesprek zijn met de overheid en met private partijen over een kapitaalinjectie.
Eén plus één is twee, werd onmiddellijk gedacht in de verschillende redactieruimtes. Of beter één plus een half komt afgerond in de buurt van twee. En dus was er al snel sprake van “het plan van Dijsselbloem voor SNS Reaal”, waarbij gewone obligatiehouders dus mee moesten betalen.
Dat zou voor het eerst zijn in de recente Europese geschiedenis van bankenreddingen. Er volgde drie dagen opgewonden gekakel door alle bekende sprekende hoofden (één ervan ziet u op de foto boven deze column”).
Dat Dijsselbloem dezelfde avond nog verklaarde het over een hypothetische, toekomstige situatie te hebben gehad en niet over SNS Reaal deed er niet meer toe. De geest was uit de fles.
En dus voelde SNS Reaal zich verplicht gisterochtend met een persbericht te komen zonder nieuws. Het bedrijf is nog steeds op zoek naar een oplossing, maar dat kan nog alle kanten op.
De voorkeur gaat uit naar een scenario waarbij private investeerders ook zijn betrokken (“ook”, dus dat sluit staatssteun niet uit).
Beleggers moeten uitgaan van “een omvangrijke emissie van aandelen” (dus sterke verwatering, JMS) en “transacties met betrekking tot uitstaande achtergestelde instrumenten” (de eeuwigdurende participatie certificaten).
Aha. Door zo nadrukkelijk twee beleggingscategorieën te noemen, zegt SNS Reaal ook iets over een derde categorie, de gewone obligatiehouders.
Ga er maar van uit dat de tekst van het persbericht is afgestemd met Financiën en dat dit de enige functie is van het bericht: geruststellen van een niet genoemde groep.