De eurozone is in het tweede kwartaal uit recessie gekomen, maar voor de Europese Centrale Bank blijft het ‘hands on' om te voorkomen dat de zaken niet alsnog de verkeerde kant op valt.
Waardering alom voor Mario Draghi. In het heetst van de strijd wist hij met de opmerking alles te zullen doen om de euro te redden vorig jaar zomer de muntunie bijeen te houden.
Vooral de toevoeging "believe me it wil be enough" gaf de markt vertrouwen dat het wel goed zou komen.
Zonder ook maar met één vinger aan de geldpers te hebben gezeten wist Draghi daarmee de lange rente in de verschillende Zuid-Europese landen fors naar beneden te krijgen.
Daar kan Fed-baas Ben Bernanke nog een puntje aan zuigen. De Fed heeft inmiddels voor bijna 3,3 miljard dollar aan staats- en hypotheekleningen uit de markt genomen en daarvoor dus liquiditeiten in de markt gepompt.
De gevolgen van het Fed-beleid zijn bekend. Bernanke is er nog altijd niet in geslaagd de Amerikaanse economie op eigen benen te laten staan.
Elk signaal dat hij geeft zich terug te trekken zorgt voor een stijging van de rente, dat het economisch herstel smoort.
Draghi heeft echter zeker zo grote zorgen.
1. "Eurozone fragiel en ongelijkmatig"
Het herstel van de eurozone is fragiel en onregelmatig, zo liet Draghi weten. Het eurogebied wist in het tweede kwartaal dan wel met 0,3 procent te groeien en daarmee uit recessie te komen, garanties voor de toekomst geeft dat niet.
De laatste vertrouwensindicatoren onder bedrijven laten wel verbetering zien, maar actuele data over de industriële productie lijkt daarentegen op een economische verzwakking in het derde kwartaal te wijzen.
Hervormingen en schuldreductie lopen achter op schema. Griekenland heeft waarschijnlijk een derde ‘bail-out' pakket nodig en ook Portugal zal mogelijk voor de tweede keer geholpen moeten worden.
Het bieden van additionele financiële hulp blijft een politiek gevoelig thema in de sterke Europese landen.
2.Sterke euro
Ook de sterke euro, of misschien beter de dollarzwakte, baart zorgen. Het herstel dat er is drijft voor een belangrijk deel op exportgroei.
Een sterke euro in combinatie met de groeivertraging in opkomende markten zal het eurogebied raken.
Het sturen van de eurokoers valt niet onder het mandaat van de ECB, maar Draghi zei wel de wisselkoers in de gaten te houden, wat eigenlijk zegt dat een renteverlaging eerder in beeld komt als de euro verder in waarde stijgt.
3. Kredietverlening op laag pitje
Ondanks het toch al historisch lage ECB-tarief van 0,5 procent en de historische toezegging het tarief over een lange periode laag te houden wil het met de kredietverlening niet vlotten.
Banken blijven terughoudend geld te lenen aan huishoudens en bedrijven, wat consumptieve uitgaven en investeringen ontmoedigt.
De financiële positie van de Europese banken als geheel blijft dan ook redelijk zwak.
In de eerste helft van volgend jaar volgen activa testen en stress testen en zullen waarschijnlijk de nodige herkapitalisaties moeten plaatsvinden.
Bij grote bankproblemen zijn het nog altijd de lidstaten zelf die daar voor op draaien, waardoor de link tussen de banksector en overheid nog altijd bestaat.
4. Lage inflatie en hoge werkloosheid
Met zowel de huidige lage inflatie van 1,1 procent als de recordwerkloosheid van 12 procent zal Draghi evenmin blij zijn.
Het is niet voor niets dat de ECB de inflatie graag dicht bij 2 procent ziet. Als producten duurder worden zullen mensen aankopen vervroegen wat goed is voor de economie.
De ECB zal op zijn hoede zijn dat de eurozone niet in een Japans-scenario van deflatie geraakt. Daaruit is het moeilijk ontsnappen. Een sterke euro drukt de inflatie verder.
5. Eigen geloofwaardigheid
Last but not least zal Draghi ook wel eens wakker liggen van zijn eigen retoriek. Tot nu toe is dat toereikend geweest, maar van een veilige thuiskomst is nog zeker geen sprake.
Wat gebeurt er als de ECB daadwerkelijk in actie moet komen? Hoe reageren de financiële markten? Hoe zit het met de politieke bereidheid verder te hervormen en hoe reageert de bevolking daarop?
Zorgen genoeg. Het is aan Draghi en zijn team om de markten opnieuw positief te verrassen.
Vooral de toevoeging "believe me it wil be enough" gaf de markt vertrouwen dat het wel goed zou komen.
Zonder ook maar met één vinger aan de geldpers te hebben gezeten wist Draghi daarmee de lange rente in de verschillende Zuid-Europese landen fors naar beneden te krijgen.
Daar kan Fed-baas Ben Bernanke nog een puntje aan zuigen. De Fed heeft inmiddels voor bijna 3,3 miljard dollar aan staats- en hypotheekleningen uit de markt genomen en daarvoor dus liquiditeiten in de markt gepompt.
De gevolgen van het Fed-beleid zijn bekend. Bernanke is er nog altijd niet in geslaagd de Amerikaanse economie op eigen benen te laten staan.
Elk signaal dat hij geeft zich terug te trekken zorgt voor een stijging van de rente, dat het economisch herstel smoort.
Draghi heeft echter zeker zo grote zorgen.
1. "Eurozone fragiel en ongelijkmatig"
Het herstel van de eurozone is fragiel en onregelmatig, zo liet Draghi weten. Het eurogebied wist in het tweede kwartaal dan wel met 0,3 procent te groeien en daarmee uit recessie te komen, garanties voor de toekomst geeft dat niet.
De laatste vertrouwensindicatoren onder bedrijven laten wel verbetering zien, maar actuele data over de industriële productie lijkt daarentegen op een economische verzwakking in het derde kwartaal te wijzen.
Hervormingen en schuldreductie lopen achter op schema. Griekenland heeft waarschijnlijk een derde ‘bail-out' pakket nodig en ook Portugal zal mogelijk voor de tweede keer geholpen moeten worden.
Het bieden van additionele financiële hulp blijft een politiek gevoelig thema in de sterke Europese landen.
2.Sterke euro
Ook de sterke euro, of misschien beter de dollarzwakte, baart zorgen. Het herstel dat er is drijft voor een belangrijk deel op exportgroei.
Een sterke euro in combinatie met de groeivertraging in opkomende markten zal het eurogebied raken.
Het sturen van de eurokoers valt niet onder het mandaat van de ECB, maar Draghi zei wel de wisselkoers in de gaten te houden, wat eigenlijk zegt dat een renteverlaging eerder in beeld komt als de euro verder in waarde stijgt.
3. Kredietverlening op laag pitje
Ondanks het toch al historisch lage ECB-tarief van 0,5 procent en de historische toezegging het tarief over een lange periode laag te houden wil het met de kredietverlening niet vlotten.
Banken blijven terughoudend geld te lenen aan huishoudens en bedrijven, wat consumptieve uitgaven en investeringen ontmoedigt.
De financiële positie van de Europese banken als geheel blijft dan ook redelijk zwak.
In de eerste helft van volgend jaar volgen activa testen en stress testen en zullen waarschijnlijk de nodige herkapitalisaties moeten plaatsvinden.
Bij grote bankproblemen zijn het nog altijd de lidstaten zelf die daar voor op draaien, waardoor de link tussen de banksector en overheid nog altijd bestaat.
4. Lage inflatie en hoge werkloosheid
Met zowel de huidige lage inflatie van 1,1 procent als de recordwerkloosheid van 12 procent zal Draghi evenmin blij zijn.
Het is niet voor niets dat de ECB de inflatie graag dicht bij 2 procent ziet. Als producten duurder worden zullen mensen aankopen vervroegen wat goed is voor de economie.
De ECB zal op zijn hoede zijn dat de eurozone niet in een Japans-scenario van deflatie geraakt. Daaruit is het moeilijk ontsnappen. Een sterke euro drukt de inflatie verder.
5. Eigen geloofwaardigheid
Last but not least zal Draghi ook wel eens wakker liggen van zijn eigen retoriek. Tot nu toe is dat toereikend geweest, maar van een veilige thuiskomst is nog zeker geen sprake.
Wat gebeurt er als de ECB daadwerkelijk in actie moet komen? Hoe reageren de financiële markten? Hoe zit het met de politieke bereidheid verder te hervormen en hoe reageert de bevolking daarop?
Zorgen genoeg. Het is aan Draghi en zijn team om de markten opnieuw positief te verrassen.