Zo op het oog geen vreemde gedachte: de Quote 500 is rijkelijk gevuld met vastgoedmiljonairs en op elke borrel kun je verhalen horen over de slimme kennis die flink gescoord heeft met een paar beleggingspandjes.
Problemen van vastgoedbezit komen meestal minder ter sprake: leegstand, huurders die niet betalen, lekkages, onderhoud. Die kosten tijd en geld en kunnen tot slapeloze nachten leiden. Verder leg je veel eieren in hetzelfde geografische mandje als je beleggingspanden bij je in de buurt koopt. En een van die vastgoedfondsen, die als paddenstoelen uit de grond schieten, is dat een oplossing? Zo’n fonds kan betere spreiding opleveren en geeft zeker minder rompslomp. Maar er zijn ook nadelen: het is moeilijk te doorgronden hoeveel kaas de fondsbeheerder echt van vastgoed gegeten heeft, de kosten zijn vaak stevig en het is lastig om er weer uit te stappen.

Beursgenoteerde vastgoedfondsen hebben dat laatste probleem in ieder geval niet. Je koopt en verkoopt ze met een druk op de knop. Daarnaast zijn ze breed gespreid en de beleggingsresultaten waren de afgelopen decennia prima. Wie in 1977 een mandje beursgenoteerde vastgoedfondsen had gekocht, zou daar zo’n 9 procent per jaar mee hebben verdiend, tegen 11 procent per jaar op het Damrak. Wel rijst de vraag waarom je extra in vastgoed zou moeten beleggen en niet in, zeg, technologie of transport? Zeker als je via je eigen huis al flink in stenen zit. De aantrekkingskracht van vastgoed ligt misschien in het feit dat we het aan kunnen raken, en we (daarom?) denken dat het minder risicovol is. Het goede nieuws: wie wereldwijd belegt, zit al in stenen: vastgoedfondsen maken namelijk zo’n 3 procent van de MSCI World Index uit. Als goedgespreide belegger bezit je dus sowieso al een stukje aarde.

Dit is een column van Marius Kerdel en Jolmer Schukken, oprichters van Triple Partners en auteurs van De Beleggingsillusie.