Een keur aan schrijvers probeert het geheim achter deze ‘doodgewone’ miljonairs te ontrafelen. Boeken als The Millionaire Next Door, The Wealthy Barber en het recente werk van de Nederlandse econoom Oeds-Jan Postman Miljonair met een gewone baan. Wat is het geheim? Hebben de oom Wim’s van deze wereld onvermoed hoge IQ’s en superieure beleggingsinzichten, waarmee ze in hun vrije tijd de beurs bespelen? Nee, het blijkt dat ze zichzelf vooral een aantal goede gewoontes hebben aangeleerd. Zo leggen ze elke maand een vast bedrag of vast percentage van hun salaris opzij. Consequent, zonder smokkelen, onder het motto: geef uit wat na sparen overblijft, in plaats van het gebruikelijke: spaar wat na je uitgaven overblijft. Een tweede cruciale gewoonte: laat dat geld niet op een spaarrekening staan, maar zorg dat het in een breed gespreide portefeuille van aandelen stroomt. Beide gewoontes werken het beste op de automatische piloot, bijvoorbeeld via een periodieke overschrijving of automatische incasso. Wie die gewoontes overneemt en vroeg begint, kan met een paar honderd euro per maand een pensioenpot van een miljoen binnen handbereik brengen. Het achtste wereldwonder van Einstein, de gestage opeenstapeling van rendement op rendement, doet de rest.

Laten we als voorbeeld naar oom Wim kijken. Stel Wim begon in de jaren ’70 met maandelijkse stortingen. Het gemiddelde rendement op een wereldwijd gespreide aandelenportefeuille was tijdens zijn werkende leven 8,5 procent per jaar, waar Wim na belasting en kosten zo’n 6,5 procent van overhield. Het benodigde bedrag om op die manier in veertig jaar aan een miljoen te komen? 370 euro per maand. Zo’n goede gewoonte lijkt simpel, maar wordt zelden consequent uitgevoerd. Zoals Stephen Covey – auteur van 7 habits of highly effective people – ooit zei: “What’s common sense just isn’t common practice”.

Dit is een column van Marius Kerdel en Jolmer Schukken, oprichters van Triple Partners en auteurs van De Beleggingsillusie.