Het is dit jaar dertig jaar geleden dat de Muur viel. De hereniging van Duitsland in 1989 liet zien wat een vernietigende impact een halve eeuw socialisme en mismanagement heeft gehad in de oostelijke Duitse deelstaten, schrijft onze correspondent Gerben van der Marel op pagina 28 in deze Effect.
Een belangrijke geschiedenisles, maar ook een economieles. Het nieuwe Duitsland profiteerde als geheel na de hereniging sterk van de vergrote thuismarkt en de honderden miljarden die werden geïnvesteerd om de economie en de productiviteit te stimuleren. Duitsland was in de eerste decennia van deze eeuw de krachtigste locomotief van de Europese economie.
Maar dat het bedrijfsleven daarbij soms vergeten is de juiste checks and balances in te bouwen, wordt de laatste jaren pijnlijk duidelijk.
Sinds 2015 waren er verschillende onthullingen over sjoemelsoftware of manipulatie van uitstootgegevens bij Duitse automakers. Betaalbedrijf Wirecard trad toe tot de DAX, maar werd door allerlei schandalen getroffen en probeerde, zo meldde de Financial Times vorige week, onder de pet te houden dat het bedrijf enige tijd voor de helft van de omzet en 90 procent van de winst afhankelijk is geweest van slechts drie klanten. Het grote risico dat beleggers dan lopen verdient zeker een vermelding in de risicoparagraaf van het jaarverslag.
De banken Deutsche en Commerzbank zijn al jaren aangeschoten wild en rollen bijna van het ene schandaal naar het andere. En dan is er nog de soap rond Bayer, dat met de aankoop van Monsanto geen lijk uit de kast zag vallen, maar een heel mortuarium, zoals Peter de Waard het in de Volkskrant zo treffend omschreef.
Beleggers mogen wel weer even op Duitse les. Niet zozeer voor de taal, maar voor een lesje corporate governance. Er zijn bij onze oosterburen heel wat mooie praktijkvoorbeelden op dat gebied. Vooral van hoe het niet moet, helaas.
Dit is een column van Paul Koster, directeur van de VEB