Neem het World Economic Forum dat jaarlijks een lijst van de meest aannemelijke en grootste risico’s voor de wereld publiceert. Dit jaar bestaat de top 3, voor het eerst, volledig uit gevaren die direct verband houden met klimaatverandering. Naast natuurrampen en extreem weer voorziet het WEF grote problemen als de risico’s van klimaatverandering niet voortvarend worden aangepakt.

Beleggers onderkennen inmiddels dat laatste risico, zoals onder andere blijkt uit de snel toenemende vraag naar duurzame beleggingen. De vraag is zo groot dat aanbieders van beleggingsproducten moeite hebben om duurzame producten in de gewenste omvang op de markt te brengen. Het gevaar bestaat dan dat duurzame beleggingen toch niet zo groen zijn als ze beloven. Beleggen in duurzame trackers betekent bijvoorbeeld vooral beleggen in techbedrijven als Google en Microsoft, maar ook in de bewustere bedrijven uit de oliesector of auto-industrie.

Het is niet eenvoudig om te bepalen welke beleggingen groen zijn of niet. Onlangs nog waarschuwde toezichthouder AFM voor greenwashing, de situatie waarbij ondernemingen activiteiten onterecht als duurzaam betitelen.

Het risico op greenwashing wordt versterkt doordat er geen duidelijke normen zijn voor duurzaamheid. Of eigenlijk zijn er te veel normen; partijen als MSCI, Bloomberg en Sustainalytics hanteren allemaal hun eigen systematiek om de mate van duurzaamheid te bepalen.

Om meer duidelijkheid te krijgen ligt de bal vooral bij de ondernemingen waarin belegd kan worden. Het is aan hen om voldoende en vergelijkbare informatie te geven over de kansen en risico’s die ze lopen op het gebied van milieu, sociaal beleid en governance (ESG). Dat is vitale informatie voor iedere belegger. Ondernemingen die niet voldoende rekening houden met de impact van ESG kunnen in zeer korte tijd hun businessmodel in elkaar zien klappen.

Onder druk van beleggers worden ondernemingen steeds transparanter. Coca-Cola bijvoorbeeld gaf lang geen inzicht in het eigen plastic- en watergebruik, maar is daar nu toch mee begonnen na vragen van een aandeelhouder.

Nog steeds zijn er echter bestuurders die liever de luiken dichthouden, bijvoorbeeld uit angst om te veel informatie te geven aan concurrenten. Dat ze daarbij ook beleggers ondermaats informeren nemen ze op de koop toe. Die beleggers blijven dan onwetend van een deel van de risico’s die ze lopen. Het is tijd voor maatregelen die dat tegengaan.

 Dit is een column van Paul Koster, directeur van de VEB.