VEB.net maakt gebruik van cookies om het gebruiksgemak van de website te verbeteren. 

“AEX op hoogste punt sinds 2001”, jubelde de voorpagina van het FD begin november.

Voor sommige lezers is zo’n record reden voor aanhoudend beursoptimisme, terwijl het bij anderen tot zorgen leidt. “Eenmaal aangekomen op de top, leiden alle wegen naar beneden”, roept een stemmetje in hun hoofd.

Zoals we al eens eerder opmerkten, is de AEX echter een onzinnige graadmeter voor de prestaties van de Amsterdamse beurs op de lange termijn. Er ontbreekt namelijk een cruciaal ingrediënt dat daadwerkelijke beleggers jaarlijks ontvangen: dividend.

Dat lijkt op het eerste gezicht misschien geen groot gemis, maar leidt tot enorme verschillen. Laten we bij het begin beginnen. De AEX prijsindex, dus zonder dividend, begon op 1 januari 1983 op 100 gulden, omgerekend 45 euro en 38 cent. Nu, bijna 37 jaar later, schommelt de index rond de 600. Niet erg indrukwekkend, want in september 2000 werd de ‘magische grens’ van 700 al eens gepasseerd. 19 beursjaren verder zijn we nog niet eens terug bij die piek.

In 1983 startte ook de AEX herbeleggingsindex op 45,38. Deze index houdt wel rekening met (herbelegde) dividenden en passeerde daardoor al de 2000-grens. 19 jaar geleden werd geen 700, maar 1272 aangeraakt. Zelfs een belegger die op de absolute top van de internetbubbel zou zijn ingestapt, zou met het daadwerkelijke mandje AEX-aandelen inmiddels dus alweer meer dan 60 procent rendement hebben gemaakt. En dat ‘magische record’ van september 2000 werd al meer dan vier jaar geleden verbroken.

De traditionele AEX-index geeft kortom een zwaar vertekend beeld van werkelijke beleggingsresultaten (in tegenstelling tot bijvoorbeeld Duitse DAX, waar dividenden wel in worden mee genomen). Dat wil niet zeggen dat zorgen over de toekomst van uw vermogen ongegrond zijn, maar het onderstreept dat u zich bij die zorgen niet moet laten leiden door krantenkoppen, laat staan als die gaan over de stand van Neerlands favoriete index. Dat is een volledig arbitraire graadmeter en een belabberd kompas voor beleggingsbeslissingen.

Dit is een column van Marius Kerdel en Jolmer Schukken, oprichters van Triple Partners en auteurs van De Beleggingsillusie.