Bedrijven met een middelmatige kredietwaardigheid hebben zich de afgelopen jaren gelaafd aan goedkoop schuldpapier. Veel van deze leningen zullen verworden tot junk bonds. In beursjargon zijn deze ooit zo investeerbare bedrijven verworden tot gevallen engelen. Als zo’n engel valt, brengt dat voor obligatiebeleggers enorme risico’s én kansen met zich mee.

Wilde koersbewegingen
Voor beleggingsfondsen zijn de credit ratings een dictaat. Fondsmanagers mogen namelijk maar een bepaald percentage junk bonds in hun portefeuille hebben; als dit wordt overschreden, dan moeten ze gedwongen herschikken. Bij kleine herschikkingen in een liquide markt zijn grote koersbewegingen zeldzaam. Met een flinke recessie zal dat anders zijn; de markt voor junk bonds wordt dan overspoeld. Om in deze markt kopers te trekken, zijn fikse kortingen nodig. Weliswaar wordt deze liquiditeitspremie na verloop van tijd ingelopen, de verkopende partij is dan al geplukt.

Zwakke broeders
Afgelopen maand was een voorproefje; S&P waardeerde autofabrikant Ford af tot junk. De markt had deze afwaardering al aan zien komen, maar toch leverde de toestroom van 36 miljard dollar aan speculatieve leningen een verhoging van de ‘yield to maturity’ ( ) van meerdere procenten op. Andere potentiële zwakke broeders zijn General Electric, Campbell Soup en Kraft Heinz. Logischerwijs zal de liquiditeitspremie die kopende partijen verwachten alleen maar toenemen als meer van dit soort bedrijven met miljarden aan uitstaande obligaties worden afgewaardeerd.

De kansen
Opportunisten met een langere horizon en stalen zenuwen kunnen hun slag slaan, door deze ‘liquiditeitspremie’ te verzilveren, bijvoorbeeld door te beleggen in een etf die zich richt op dergelijke gevallen engelen. Niet alleen ontvangen deze contraire beleggers een relatief hoge couponrente, de winst kan nog verder oplopen als na de crisis de kredietwaardigheid weer oploopt tot investment grade. De daling van de yield levert dan een prettige koerswinst op. De risico’s zijn uiteraard navenant.