De verwachtingen voor de eurotop waren laag; de maatregelen worden dan ook met verrassing begroet. Maar een oplossing voor de eurocrisis is er nog niet. Welke route naar de oplossing ook gekozen wordt, het gaat Duitsland veel geld kosten.
Twee keer een doorbraak en hoop losse eindjes en onduidelijkheden. Dat is de balans van weer een europtop.
Er zijn plannen gemaakt voor de lange termijn (bankenunie, begrotingsunie) en maatregelen genomen voor de korte termijn, waardoor de link tussen zwakke banken en zwakke overheden is doorgesneden.
De ontwikkelingen worden positief ontvangen maar een definitieve oplossing is het niet. Die oplossing ligt namelijk in handen van Duitsland en het land lijkt nog niet te weten welk pad het kiest.
Geld terug bitte
Jarenlang heeft Duitsland als sterkste economie van Europa kapitaal gestuurd richting zuidelijkere eurolanden. Duitsland wil dat geld graag zoveel mogelijk terug, maar welke weg het ook bewandelt er zal pijn geleden moeten worden.
Tot nu stuurt Duitsland aan op hervormingen in Zuid-Europa om de landen daar weer concurrerend te maken. Dat betekent pijnlijke maatregelen waarbij lonen naar beneden moeten. Tot nu heeft deze optie veel sociale onrust veroorzaakt en de problemen in schuldenlanden alleen maar verergerd.
Miljardensteun blijven geven aan de Griekenlanden en Spanjes van dit Europa zal dan weer vooral in Duitsland voor onrust zorgen. Dat is de route van eurobonds waarbij Duitsland de schulden van andere eurolanden mee garandeert.
Munt uithollen
En dan is er nog de mogelijkheid om de schulden van zuidelijke landen te verkleinen door de euro in waarde te verlagen, via inflatie dus. Duitsland krijgt zijn geld dan terugbetaald in een munt die minder waard is.
Bondskanselier Merkel rest de keuze uit weinig aantrekkelijke alternatieven. Tot nu heeft ze gekozen om af te wachten, soms mee te buigen en te hopen op een wonder, een economisch wonder.
Er zijn plannen gemaakt voor de lange termijn (bankenunie, begrotingsunie) en maatregelen genomen voor de korte termijn, waardoor de link tussen zwakke banken en zwakke overheden is doorgesneden.
De ontwikkelingen worden positief ontvangen maar een definitieve oplossing is het niet. Die oplossing ligt namelijk in handen van Duitsland en het land lijkt nog niet te weten welk pad het kiest.
Geld terug bitte
Jarenlang heeft Duitsland als sterkste economie van Europa kapitaal gestuurd richting zuidelijkere eurolanden. Duitsland wil dat geld graag zoveel mogelijk terug, maar welke weg het ook bewandelt er zal pijn geleden moeten worden.
Tot nu stuurt Duitsland aan op hervormingen in Zuid-Europa om de landen daar weer concurrerend te maken. Dat betekent pijnlijke maatregelen waarbij lonen naar beneden moeten. Tot nu heeft deze optie veel sociale onrust veroorzaakt en de problemen in schuldenlanden alleen maar verergerd.
Miljardensteun blijven geven aan de Griekenlanden en Spanjes van dit Europa zal dan weer vooral in Duitsland voor onrust zorgen. Dat is de route van eurobonds waarbij Duitsland de schulden van andere eurolanden mee garandeert.
Munt uithollen
En dan is er nog de mogelijkheid om de schulden van zuidelijke landen te verkleinen door de euro in waarde te verlagen, via inflatie dus. Duitsland krijgt zijn geld dan terugbetaald in een munt die minder waard is.
Bondskanselier Merkel rest de keuze uit weinig aantrekkelijke alternatieven. Tot nu heeft ze gekozen om af te wachten, soms mee te buigen en te hopen op een wonder, een economisch wonder.