QE3 is eindelijk geland. De Fed, het Amerikaanse stelsel van centrale banken, is er nu zeker van dat de Amerikaanse economie niet op eigen kracht kan herstellen.

En dus worden er vanaf nu tientallen miljarden de economie ingepompt. Per maand zal de Fed voor 40 miljard dollar aan hypotheekobligaties opkopen. Het zijn deze schuldpapieren die aan de basis lagen van de kredietcrisis.

Fed-voorzitter Bernanke en zijn comité hopen zo de hypotheekmarkt te ondersteunen en de rente op langjarige obligaties te drukken.

Met de nieuwe maatregelen maakt Bernanke zijn faam waar. De man mag dan rustig en bedachtzaam ogen, hij is het toonbeeld van de centrale bankier die agressief durft in te grijpen om de economie erbovenop te trekken.

Onorthodoxe maatregelen genoeg afgelopen jaren. Ga maar na: voor vele honderden miljarden; duwen en toezeggen deze zo laag te houden; , een methode om de lange rente te drukken.

De nu aangekondigde derde ronde geld drukken moet wel haast de laatste troef zijn die Bernanke in handen heeft. Hij zal hem uitspelen zolang als mogelijk is. Anders dan in eerdere stimuleringsacties is voor QE3 geen einddatum meegegeven. De persen kunnen voorlopig blijven draaien.

Monetaire onafhankelijkheid
Verrassend is de actie van Bernanke niet. 'Quantative Easing 3' hing al ruim een jaar boven de markt. Inmiddels is de timing precair geworden: over krap twee maanden gaat Amerika naar de stembus.

Nu stimuleren kan door de uitdager van president Obama uitgelegd kunnen worden als een steunbetuiging aan de zittende partij.

In republikeinse kring wordt daar al openlijk over gesproken. Uitdager Mitt Romney sprak al eerder over een te prominente rol van deze Fed en zijn voorzitter in het politieke krachtenveld.

Recent nam hij wat gas terug en zinspeelde niet meer over het vervangen van Bernanke. Wel sprak hij zijn twijfel uit over de effectiviteit van nieuw Fed-beleid.

Twee waarheden
Romney heeft zeker een punt. Er bestaat nogal wat van een nieuwe ronde monetaire verruiming.

Alle eerdere monetaire acties ten spijt en het historisch lage renteniveau in zowel het korte als lange segment, de Amerikaanse economie wil maar niet uit de startblokken komen.

Aan de andere kant is het onzin om te denken dat er enige actie mogelijk is die de economie binnen twee maanden dusdanig doet opbloeien dat een president er voordeel uit kan halen.

Fed in verkiezingstijd
De Fed laat zich normaal gesproken niet snel intimideren door politiek gekrakeel. De ingreep van Bernanke vlak voor de presidentsverkiezingen is dan ook beslist geen breuk met het verleden.

Sterker, in de laatste vijftien verkiezingsjaren heeft de centrale bank tien keer vlak voor de stembusgang monetaire acties ondernomen.

Ook vier jaar geleden was het raak en verlaagde de Fed de rente om de kredietcrisis te bezweren. In 2004 werd door Alan Greenspan in de maanden juni, augustus en september nog even een reeks renteverhogingen doorgevoerd.

Dat neemt niet weg dat er altijd een relatie werd gelegd met politieke druk, wat niet vreemd is als wordt bedacht dat een Fed-voorzitter regelmatig contact onderhoudt met de president en het ministerie van financiën.

Niet onfeilbaar
De Fed heeft zich in het verleden ook zeker niet onfeilbaar gedragen. Zo werd Greenspan door het Clinton kabinet in het verkiezingsjaar 1996 onder druk gezet de economie te stimuleren, wat Greenspan uiteindelijk een herbenoeming opleverde.

Het is aan Bernanke en de zijnen de beslissing zo uit te leggen dat voor een ieder helder is wat de economische voordelen ervan zijn.

Dat is de beste manier om het grote goed van politieke onafhankelijkheid niet in de waagschaal te leggen.

Bernanke is zich maar al te goed bewust van de conflictsituatie, want de laatste afspraak met president Obama stamt uit mei van dit jaar.