Stel u vraagt 10 economen het meest ideale economische scenario te schetsen voor de komende jaren, niet gehinderd door allerlei risicofactoren, die er toch altijd zijn. Grote kans dat velen van hen iets inleveren als ‘hoge economische groei, lage werkloosheid en inflatie die te hoog noch te laag is’. Nou, dat is précies wat het rentecomité van de Federal Reserve (Fed) tot en met 2021 ziet als het in zijn glazen bol kijkt. Wishful thinking is de Fed niet vreemd.
De Amerikaanse centrale bank besloot vorige week de officiële rente met een kwart procentpunt te verhogen. Het voornemen is om het belangrijkste rentetarief in de VS vervolgens later dit jaar nog een keer op te krikken, in 2019 drie keer te verhogen en in 2020 er nog eens 0,25 procentpunt bij te doen. Dat alles omdat de economische groei tot en met 2021 boven het zogeheten potentiële groeiniveau zal blijven (dat is het groeipercentage dat een economie lang kan aanhouden zonder oververhit te raken) en de zeer lage werkloosheid verder zal zakken. Normaliter betekenen hoge groei en zeer lage en dalende werkloosheid opwaartse druk op de inflatie. This time it is echter different volgens de Amerikaanse monetaire ridders. De inflatie blijft te midden van dit economische walhalla namelijk om en nabij 2 procent liggen, een niveau dat geheel toevallig het inflatiepercentage is dat nu min of meer waar te nemen is én dat de Fed op middellange termijn nastreeft.
Nou verwacht ik geen slecht economisch jaar in 2019, laat staan een recessie, maar die combinatie die de Fed verwacht is zo perfect dat de kans dat dat scenario niet uitkomt, in mijn ogen groot is.
Neem het volgende. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog zaten er tussen twee periodes van laagconjunctuur (recessie) doorgaans 8 tot 10 jaar. De Amerikaanse economie beleefde zijn laatste recessie in 2008/2009. Gezien die economisch-historische regelmaat acht ik de kans klein dat de Amerikaanse economie nog bijna drie jaar lang op volle toeren blijft draaien. Zelfs als de geschiedenis zich níet herhaalt, is de kans dat de groei tot en met 2021 teleurstelt in mijn ogen groter dan dat dat niet gebeurt.
De vraag onder welke omstandigheden de Fed genoodzaakt zou zijn de rente vaker dan wel minder vaak te verhogen is dan ook wat mij betreft zeer op zijn plaats.
Fed-voorzitter Jerome Powell zei dat het eerste zou gebeuren als de inflatie hoger uitpakt. De Fed zou de rente minder vaak verhogen als de economische groei lager zou worden, inflatie zou dalen of bij een significante en langdurige correctie op de financiële markten.
Áls de economische groei de komende drie jaar boven potentiële groei zou liggen én de werkloosheid naar zelden eerder geziene niveaus zou dalen, dan vind ik het moeilijk tegelijkertijd te verwachten dat de inflatie níet onder opwaartse druk komt. Als de eerste twee verwachtingen van de Fed dus uitkomen, dan zou ik meer renteverhogingen tussen nu en de Kerst van 2020 verwachten dan de vijf die er nu gepland zijn.
Maar het was de laatste reden voor eventueel minder renteverhogingen die mijn aandacht opeiste. Toen Powell eerder dit jaar de baas van de Fed werd, hintte hij er meermaals op dat hij de financiële markten niet te hulp zou schieten als de aandelenkoersen zouden dalen. De zogeheten Greenspan- en later Bernanke- en Yellen-put, leek van tafel te zijn. Zijn opmerking dat de Fed de rente minder vaak zou verlagen bij een significante en langdurige correctie op de financiële markten, betekent de facto dat die Powell-put er wel degelijk is. Die mag dan misschien wat verder out of the money liggen dan bij zijn voorgangers, maar die put is er wél.
Als ik dat combineer met zijn opmerking dat “een van de belangrijkste lessen van de financiële crisis is dat de stabiliteit van het financiële systeem belangrijk is”, dan vermoed ik dat aandelenbeleggers met een wat meer gerust hart kunnen gaan slapen. Net als Greenspan, Bernanke en Yellen voor hem, zal ook Powell ze te hulp schieten als de aandelenkoersen behoorlijk gaan dalen.
Dit is een column van Edin Mujagić, hoofdeconoom bij OHV Vermogensbeheer.