Met een rente op 10-jaars staatsobligaties van nu minus 0,43 procent, is het evident dat obligaties, in ieder geval voor de particulier, geen echte veilige havens zijn. Immers, met het aankopen van de obligatie wordt al direct een verlies genomen van 4,35 Euro op ieder honderd euro.

Bovendien is er een looptijdrisico, waarbij elke renteverandering een effect zal hebben van 10 keer (de duratie dus) de renteverandering. Dit betekent dat bij een stijging van de rente met 1 procent, de marktwaarde van de obligatie zakt met 10 procent. Beleggers die de pijnlijke waarheid even willen uitstellen en het papieren verlies negeren, moeten de stukken dan maar tot het eind vasthouden.

Waarom kopen partijen dan toch obligaties?
Het zijn de institutionele partijen die op grote schaal obligaties kopen, bijvoorbeeld omdat zij -zoals op de dramatische beursdag gisteren– een tactische positie innemen, om tijdelijk uit aandelen te gaan en meer naar obligaties.

Een ander niet te onderschatten motief is dat obligaties - zeker die van hoogwaardige kwaliteit - onder de huidige funding stress een veel gewild onderpand zijn voor interbancaire leningen.

Het gemiddelde profiel van een particuliere belegger staat doorgaans geen tactische posities toe. Daarvoor is de gemiddelde portefeuille simpelweg te beperkt van omvang en wegen de extra transactiekosten niet op tegen de eventuele baten van een goede timing (wat al nooit een eenvoudige kwestie is).

Voor de particulier is het daarom zaak om van de lange termijn uit te gaan, met daarbij de notie in het achterhoofd dat er eigenlijk geen veilige havens zijn. Het is daarom goed om de ontwikkelingen op de obligatiemarkten op gepaste afstand te volgen.