Voorheen was het een droombaan voor menig ambitieus talent; tegenwoordig wordt de topbestuurder van ABN Amro ’s morgens badend in het zweet wakker.
Verdraaid, het was geen nachtmerrie… hij is echt de ceo. Er wacht weer een dag vol ellende. Alle moeite die ABN Amro doet om haar huidige plannen te verpakken ten spijt, er bestaan niet genoeg mooie woorden om het gebrek aan een solide groei- en verdienmodel te verhullen. Grote Amerikaanse jongens als Goldman Sachs en JP Morgan boeken als zakenbankiers megawinsten. In Europa kan misschien UBS nog een beetje meedoen, ABN Amro was allang afgehaakt.
Vermogensbeheer biedt geen uitvlucht. Giganten BlackRock en Vanguard verpulveren de concurrentie. Als nichespelers spelen enkele private bankers in Genève nog een rol voor oliesjeiks, terwijl dynamische fintech-ondernemingen zich richten op de massa. Het is een drukke markt, waarin ook de grote verzekeraars hun positie verdedigen.
In dit strijdgewoel worden spelers als ABN Amro geremd door hun verleden: inefficiënte bedrijfsvoering, veel kantoren, veel personeel (met duur middenkader), verouderde IT-systemen en archaïsche bedrijfscultuur. De hoge kosten zijn extra pijnlijk in een laagrente-tijdperk waarin het een uitdaging is aantrekkelijke rentemarges te behalen.
Bewegingsruimte is beperkt met de staat als grootaandeelhouder en doordat de politiek en De Nederlandsche Bank de bankiers op de vingers kijken. Zij eisen dat ABN Amro op eigen kosten witwaspraktijken van haar klanten bestrijdt, met hoge boetes indien dat onvoldoende gebeurt. Emotioneel doet het ABN Amro-bankiers pijn dat Nederland hen betitelt als zakkenvullers, terwijl ze als arme sukkels worden uitgelachen door de Amerikaanse grootverdieners.
Tenzij ABN Amro een toverformule vindt, zal ze tevreden moeten zijn met de kruimels die achterblijven op het slagveld. Een fusie kan voor schaalgrootte zorgen, maar het samengaan met een andere voormalige topspeler is geen droomscenario.
Beleggers moeten hopen dat ABN Amro de ronkende woorden laat varen en een no-nonsense aanpak kiest. Dus kostenreductie, kapitaal vrijspelen en dividend uitkeren. Het uitpersen van de balans neigt naar een sterfhuisconstructie, maar is de rationele route naar rendement.
Errol keyner is adjunct-directeur van de VEB