In twintig jaar tijd smeedde IMCD een wereldwijd imperium bij elkaar, met meer dan honderd overnames — van Colombia en Guatemala tot China, Maleisië en Australië.

Die formule werkt nog steeds, maar in de kleine lettertjes van het laatste jaarverslag duiken de eerste barstjes op.

Wie goed speurt in de jaarrekening, ziet dat IMCD minder hoeft te betalen voor eerdere overnames dan aanvankelijk gedacht. Bij veel acquisities betaalt het bedrijf niet meteen de volledige overnamesom, maar zijn er nabetalingen (‘contingent considerations’) als bepaalde financiële doelen worden gehaald.

Voor die toekomstige betalingen wordt bij een overname een voorziening geboekt. Die voorzieningen vallen nu deels vrij omdat “de winstgevendheid van de overgenomen bedrijven lager uitvalt dan eerder aangenomen”, aldus het jaarverslag.

De vrijval bedroeg afgelopen jaar netto 36 miljoen euro. Een meevaller die de nettowinst van het bedrijf direct een duwtje omhoog gaf.  

Het bedrijf opereert als een distributeur tussen grote chemieconcerns en bedrijven die chemicaliën verwerken in een breed palet aan producten - denk aan shampoo, autolak, vitaminepillen en dierenvoeding.

IMCD rekent af met dure overnamedromen

Bron: Jaarverslagen IMCD. Bedragen in miljoenen euro.

Barstjes
Opvallend is dat deze boekwinsten pas de laatste drie jaar zichtbaar zijn bij het concern. Daarvoor bleef het saldo van vrijvallende overnamebedragen meestal rond het nulpunt hangen.

Dat was dus eigenlijk een bewijs dat de overnamestrategie werkte: de verwachte omzetten, winsten en synergievoordelen werden in de praktijk meestal gewoon behaald.

Tijdens de aandeelhoudersvergadering van vrijdag 25 april gaf financieel directeur Hans Kooijmans toe dat “de financiële projecties van bepaalde overnames inderdaad niet zijn behaald”. Vooral overnames in China (Sanrise), Indonesië (Megastia) en India (Valuetree) presteerden minder goed dan bij de aankoop werd verwacht.

Is de overnamestrategie van IMCD aan het einde van zijn succescyclus gekomen, nu bedrijven steeds duurder lijken te worden ingelijfd en het rendement onder druk staat? Die vraag legde de VEB deze week op tafel tijdens de aandeelhoudersvergadering.

Commissaris Janus Smalbraak stelde beleggers gerust dat “de juiste interne controles aanwezig zijn” om te voorkomen dat IMCD te veel betaalt. CFO Kooijmans nuanceerde daarbij dat “de vrijval van uitgestelde koopsommen ook het gevolg is van zeer progressieve financiële projecties vanuit de verkopende partij”.

Plots vertrokken
Wat een dag voor de aandeelhoudersvergadering gebeurde, kon ook niet onbenoemd blijven: topvrouw Valerie Diele-Braun stapte plotseling op.

Officieel om “persoonlijke redenen”, maar de timing – exact één dag voor de AVA en de kwartaalcijfers – deed beleggers schrikken. IMCD kondigt normaal gesproken managementwissels ruim op tijd aan. Een jaar eerder was Diele-Braun doorgestroomd van commissaris naar CEO.

Tijdens de vergadering sijpelde mondjesmaat door dat de gesprekken over het vertrek van Diele-Braun al een tijd liepen. Waarom precies en waarom juist nu, bleef onduidelijk. 
Volgens commissaris Smalbraak was er “geen sprake van strategische misstappen of persoonlijke fouten”, maar harde details bleven uit.

Ook over de vertrekvergoeding bleef het bij geruststellende algemeenheden: alles zou “volledig in lijn zijn met de Nederlandse code voor goed bestuur”, maar concrete bedragen werden niet genoemd.

De stoelendans verliep zo snel dat Marcus Jordan, al 26 jaar in dienst en tot voor kort operationeel directeur, onverwacht als nieuwe CEO de vergadering voorzat.